ÇOCUK

Mesafeler diyorduk çocuk,sadece laf.Sadece bizi birbirinden ayırdığını zanneden rakamlar.Umduğum gibi gitmeyen onca şeyin üstüne,inandıklarımın da boş çıkması kaçıncı tekmen ? Ya da hangi hatamın acımasız bedeli ?

Üstelik verdiğim onca değer nasıl bir çırpıda çöpe giriyordu anlamıyorum..Ya benim hayallerim fazlaydı ya da seninkiler fazla şişirilmiş,göstermelik.Bu kadar uzağa sürükleyen neydi? Bir başkası mı? Ah hiç sanmıyorum.Senin kendinden başkasına değer verebileceğin bu saatten sonra aklımın duraklarına uğrayamaz.Tek bildiğim içindeki pislik..Dün gece parmaklarından telefonuma sızan..

Sahi öylesine düşüncelerini nasıl onca yıl sakladın ?

'' Sen bir gün mutlu olacağımıza gerçekten inanıyor musun ? '' Diye sorduğunda tüm kalbimle verdiğim ''Eveet her zaman '' cevabımı geri alıyorum.Sen buna değmezsin.Bu nefret değil öfke hiç değil.Oyuncağını kaybeden bir bebeğin hisleri de değil.Fazla güvenin yarattığı yıkım sadece.

Susma çocuk.Sen her şeye bir cevabı olansın..