KIRMIZI

Başımı ellerimin arasına aldığımda sesinin her tonu düşer birer birer zihnime.Kokunla dolar burnum..
Ruhumm.
Kanatlanıp her gece yanında sabahlar.
Kilometreleri hiçe sayıp yastığına konuk olur.
Her yana dönüşümde yatağın biraz daha ucuna yaklaşırım.Yer ayırırım.
Sana ..

Ne güzel gülerdi.Gözlerin.
Güzleri..
Hep anımsar hep gülümserdim.
Yüreğimde demlenirdi bakışların.
Süzülürdü en derinime.
Damla damla içerdim güzelliğini.
Kırmızını..
Ah ne kırmızıydı o.

Kırmızı,yanaklarındı.
Kırmızı,dudakların.

Çok sonraları kırmızı ben oldum.
Kırmızı gözlerim.
Kırmızı avuçlarım.

Parçalanıp çoğalmak,dağılmak,ufacık olmak.
Un ufak.
Bilsen ne kadar isterdim.
O kadar küçülüyorum ki.
Yokluğun diyorum.
Eksiltiyor.

Çıkıp gelmelisin diyorum.
Dizlerimden öpmeli.
Yaralarım.
Düşüyorum.

Kırmızı sesindi.
Sinirindi.
Kırmızı,dişlerini saklamaya çalışırken gülmendi.

Hüzün.
Daha bir katlanıyor kırmızında.
Aklıma düşer düşmez gözlerime iniyor kırmızın.
Ah ne çok renktin sen.
En çok kırmızı.....

SOL YANIM

Dünyanın neresine gidersem gideyim peşimdeki yükü atamayacağımı biliyorum.

İnsan her gün yüreğini katlayarak sevebilir miydi ? Seviyorum. Her parçamda,her an,her adım.Hissediyorum.Hala fazlasıyla damarlarımda.

Ama yine de üzülmüyorum.Onu benden daha fazla sevecek kimse çıkmayacak karşısına.

Solumdan eksilmeyen bir zerre olup ölecek.İçime mıhlanmış mızrak gibi.Bir tutam sonsuzluk..

Elinden elime akan sıcaklıkla yaşamaktı paha biçilmez olan.Yan yana geçen dakikalardı.Elimde olsa yapışır bırakmaz belki bir özür çukuruna gömerdim.

Arta kalan kanlı geceler de olsa her şeye değerdi.

İnandığım tek şey,gerçekten benim için yaratılmış olması.Diğer yanım,sol yanım.